Hoe is het kunstwerk ontstaan?

In december 2011 heeft voormalig minister Deetman zijn rapport gepresenteerd en er was toen sprake van 10.000 tot 20.000 slachtoffers van het seksueel misbruik binnen de Rooms Katholieke Kerk alleen al in Nederland. Er ontstond een soort schokgolf in de media. Dat raakte Pierre Habets heel erg en het leek voor hem alsof er helemaal niets meer goed was aan het geloof. Hij bleef beseffen dat er elke dag, wereldwijd gezien, miljoenen mensen zijn die oprechte steun ervaren aan het Rooms Katholieke geloof. Dat heeft ook nog nooit iemand tegengesproken en zo is bij Habets het initiatief ontstaan. Hij is vervolgens contact op gaan nemen met vertegenwoordigers van de kerk, in het bijzonder met bisschop Frans Wiertz, en met Bert Smeets, de voorzitter van Mea Culpa United. Ze wilde hem te woord staan, ze hebben gesprekken gevoerd en bezochten meermaals het atelier. Wat gebeurde, en dat heeft Habets ook heel erg geraakt en ook de overtuiging gegeven in begin 2012 al,  dat het misschien toch mogelijk was om een positieve verbinding te vinden, dus iets te zoeken wat elkaar verbind, dat kwam volgens Habets omdat men oprecht naar elkaar luisterde. Op basis van de eerste gesprekken heeft hij nagedacht en een ontwerp van piepschuim en gips gemaakt, dat is hij gaan laten kijken en opnieuw gaan luisteren naar wat de mensen er over vertelde en wat ze vooral … niet vertelden. Dat weer gecombineerd, heeft weer geleid tot een nieuw ontwerp. Zo is hij dagen, maanden en uiteindelijk zeven jaren bezig geweest tot het bronzen resultaat zoals het nu te zien is in het Stadspark van Roermond in Nederland. Habets maakt geen tekeningen, hij werkt met hulpmodellen en hij blijft modelleren tot het eindresultaat. Zo kun je bijvoorbeeld bij het originele kleimodel zien dat uiteindelijk de Christusfiguur de loopbeweging heeft en de hand rijkt naar het kind. Habets is trots en vereert dat de Stichting nog een brief gekregen heeft van Paus Franciscus, de Paus heeft daarin zijn waardering geuit voor het project. Met dit project is een stuk geschiedenis geschreven. Het project betekent veel voor Habets, hij ziet het als een fantastische afronding, een soort einde van een zevenjarig traject. Tegelijkertijd is het een begin omdat het beeld nu zijn werk kan gaan doen, nu in brons, in het stadspark, want het heeft ook alles van een erkenning. Het is tastbaar, het is in brons uitgevoerd. Je erkent dat er dingen gebeurd zijn die niet hadden mogen gebeuren. En … dat kinderen hun kindertijd verloren hebben. Zo is een Denkmal ontstaan, een hulp ter voorkoming van herhaling van het verleden en zo ook een hoopgevende toekomst, De weg naar verzoening.

Het Fotoboek

Het Fotoboek toont u het ontstaan van het bronzen eindresultaat zoals het in het Stadspark de Kartuis te zien is.
[Navigatie: als u het fotoboek op deze pagina aanwijst, kunt u klikken op de schuine dubbele witte pijltjes rechts boven, dan wordt het fotoboek “beeldvullend”. Door nogmaals op de schuine dubbele witte pijltjes te klikken of door de “esc”-knop op uw computer te gebruiken, kunt u het beeldvullende scherm weer sluiten.]