Op uitnodiging van Nederland schrijft doe ik mee aan de wedstrijd “Schrijf een brief aan Vincent van Gogh”.
Het verhaal “Hemelpost” is een van de drieëndertig korte verhalen uit mijn nieuwste boek: Heel even beleven.
Op uitnodiging van Nederland schrijft doe ik mee aan de wedstrijd “Schrijf een brief aan Vincent van Gogh”.
Het verhaal “Hemelpost” is een van de drieëndertig korte verhalen uit mijn nieuwste boek: Heel even beleven.
U kunt op “Het bos ruimt op” stemmen klik daarvoor hier
Zolang als Mirthe het zich herinnert is het er, de avontuurlijke speeltuin uit haar jeugd. Een heerlijke plaats dichtbij huis, mede daardoor zo vertrouwd! Verdorde takjes en ingedroogde boomvruchten breken, wanneer je over de voedingsrijke aarde wandelt. ” Het bos ”. Het bos waar je heerlijk kunt rondstruinen, spelen, verstoppen of gewoon lekker picknicken, wandelen en relaxen. Genieten!
In haar kindertijd bezocht zij het geregeld, met haar alleenstaande tante. Vaak in de zomer op warme woensdagmiddagen. Het was dan zo heerlijk koel, in de donkere schaduw van de reuzen. Stond er wind, dan leek het wel alsof deze hier veranderde in een verkwikkend strelende bries.
Tante nam graag een schare kinderen uit de buurt mee, en maakte er samen met hen een fijne middag van. Op de open plek midden in het bos spreidde zij een vaal-groen oude versleten deken uit. Waar ze zich op neervlijde en haar tas bewaakte, waarin altijd wel iets lekkers zat. Hield toezicht als een kindermeisje, en genoot oprecht van de kinderen die ze zelf wellicht graag had gewild. Soms nam ze donkerrode ster-appeltjes mee, die ze voor hen schilde en in gelijke partjes sneed. Mirthe proefde de smaak nog in haar mond, van dat heerlijk zoete en sappige vruchtvlees.
Ze speelden en renden uitgelaten tot ze hongerig en moe, voldaan huiswaarts gingen.
Jaren later gaat ze nog steeds geregeld naar ” het bos “, in gezelschap van kleine ” Door ” haar hond. Ook voor deze een waar paradijs met alle vrijheid, welke hier voor een niet aangelijnde hond mogelijk is. Het beestje rent, snuffelt en geniet duidelijk zichtbaar.
Als er ergens ‘n plaats is waar zorgen even vergeten kunnen worden, dan is het in deze prachtige omgeving. Zacht ruisen de twijgen als een liefdevolle fluistering. Het ruimt de geest op. Geen lawaai, enkel geluiden uit de natuur strelen het gehoor. Zoals het kraken van de knoestige oude bomen, die al menige storm hebben doorstaan. Met hun enorme voeten klemmen ze zich stevig vast tot diep in de aarde. De aan de oppervlakte uitgespreide wortels lijken wel mensentenen! Vogels hoog boven in pas gebouwde nesten wiegen er teder hun kinderen en fluiten prachtige slaapliederen voor hen. Af en toe opgeschrikt door het harde getimmer van de bonte specht, bezig met de bouw van een veilig thuis voor zijn kroost.
Hier krijgen gedachten ruimte en kunnen tranen de vrije loop. Ze troosten, de grote oude bomen. Zij omarmen en verwarmen zonder dat je hoeft te vragen. Als vanzelf voelt het leven lichter en vrolijker na zo’n stevige boswandeling. Kalmerend en inspirerend! Hoeveel problemen zijn er wel niet tot een oplossing gekomen of beter te dragen geworden, na een verblijf in dit ” geest opruimend ” paradijs?
Mirthe is dan ook altijd in de veronderstelling geweest, dat het voor altijd zou blijven zoals het was en nu is. Wie zou aan deze schoonheid een einde willen maken, niemand toch? Niet alleen zij houdt van het bos, en ervaart het als een van de mooiste plekjes in de wijde omgeving. Deze liefde heeft ze inmiddels doorgegeven aan de jongste generatie.
Zij zijn echter niet de enigen die het zo voelen. Buiten de levenden, willen de doden straks ook het kampement hier opslaan. Hun laatste. Voorgoed onder de beschermende aarde verblijven en rusten voor altijd. Hun wens, een Natuurbegraafplaats! Deze vertrouwde bomen met hun wortels, mogen hen in hun ondergrondse armen nemen. Het bos. Het is hier te mooi zoals het nu is! Te mooi om het enkel de bomen, planten, vogels en andere dieren als thuis te laten? Te mooi, om slechts even te verblijven als gast! Niet voor hen, de doden dat zijn ” blijvers ”, ze gaan nooit meer weg! Zij willen hun lichamen hier voor altijd te ruste leggen. Het bos. Tja het bos ruimt op!
Het bos ruimt op
Vleugen van oergeur
zacht wuivend blad
Zingen van vogels
mos langs het pad
Reuzen van bomen
hun armen gespreid
Bescherming en liefde
rust voor altijd
U kunt op “Het bos ruimt op” stemmen klik daarvoor hier
U kunt op “Een koffer heimwee” stemmen klik daarvoor hier
Een moeilijke klus wachtte Enny, in haar ouderlijk huis. Moeder ging over enkele weken verhuizen naar een kleine bungalow. Tijd om haar mooie rustieke landhuis van tastbare oude herinneringen te ontdoen. Te beginnen bij de enorme zolder. De bergplaats waar vele vergeten dierbaarheden uit levens stonden opgeslagen, als in een bibliotheek. Niet als de boeken netjes gesorteerd op naam en titel, maar in oude kasten, dozen en kratten die overal in de rondte stonden.
Het was een gewoonte geworden alles te bewaren, de ruimte was er toch! De woorden van haar ouders: “ Mensen die de oorlog hebben meegemaakt, weten wat het is niets meer te hebben. Ze zijn dus dankbaar en gooien niet iets weg dat overbodig geworden is. Misschien heb je het ooit nog eens nodig. ‘’ En daar stond ze boven aan de trap, kijkend langs de donkere deur die een stukje open stond. Ze had er de hele weerk tegen op gezien. Maar het leek alsof de zolder haar welkom heette en op haar bezoek wachtte. een prettig warm gevoel dat op het gemak stelde, overviel haar. Moeder had al uitgezocht wat perse mee moest verhuizen, het stond keurig ingepakt in een hoek dicht bij de deur. Op het moment dat Enny aan haar mooie jeugd in dit huis terug dacht, voelde ze een krop in haar keel. Het landhuis met enorme tuin in het kleine gehucht, was een thuis voor haar broers en haar geweest. Een veilig en warm thuis waar je de natuur kon zien, ruiken, horen en voelen
.
Midden tussen hoge bomen, gelegen op een heuvel zag je het plots opdoemen. Vaders trots! Het werd nu inmiddels twaalf jaar na zijn overlijden, te veel onderhoud voor moeder. Ze was er aan toe, kleiner te gaan wonen. Zoals ze zelf aangaf: “ nu kan ik nog lopen. Als dat niet meer gaat moet ik hier sowieso weg. ’’ Ja ze had gelijk, hun huis lag ver van alle voorzieningen. Vandaag werd er een begin gemaakt aan afscheid nemen, vele tastbare herinneringen uit hun vroegere leven op ruimen. Een van haar broers zou morgen hiermee verder gaan. Even slikken en dan aanpakken, dacht ze. Het was nog steeds vol, de dozen van moeder vielen in het niet bij wat er nog allemaal stond. Gelukkig waren de meeste dozen open aan de bovenkant en kon ze de inhoud gelijk taxeren. Moeder had al flink voorgewerkt. In de achterste hoek stonden twee renfietsen, ooit hobby van een van haar broers. Een draaischijf voor het pottenbakken, het geweldige kinderkaptafeltje, een wieg, verder een slee met er boven op een paar schaatsen, kampeergerei en wat al niet meer. Ze besloot met de dozen te beginnen. Grote zware spullen moesten haar broers maar naar beneden sjouwen. Er was veel dat weg kon en moest. Haar broers en zijzelf hadden inmiddels hun eigen zolders al volgepakt. Op het ogenblik dat ze een zware hoge doos aan de kant schoof, viel haar oog op een klein donkerrood koffertje. Het was oud, te zien aan het model en de afgesleten hoeken. De koperen sluitingen en het handvat waren zichtbaar vaak gebruikt. Ze had het nog nooit gezien. Haar nieuwsgierigheid was gewekt, ze vroeg eerst even aan moeder beneden of het weg mocht. “ Oh, dat is het koffertje van oma, het lag altijd onder haar bed. Het is na haar overlijden, hier gelijk naar de zolder gegaan. Het mag echt niet weg! Ik weet dat ze er af en toe in keek, dan prevelde ze in haar moederstaal die ik niet verstond. Er zitten spulletjes in uit haar jeugd. Jij hield zo veel van haar, neem het maar mee. Dat zou ze fijn gevonden hebben.
Spannend! Vanavond in alle rust wilde ze het proberen te openen. Nu snel terug naar boven aan het werk, er was zat te doen.
De jaren snellen verder
steeds korter wordt mijn tijd
Mijn jaren snellen verder
De meeste ben ik kwijt
De dagen worden korter
er rest niet meer zo lang
De dagen worden korter
Dat maakt me wel eens bang
De uren en minuten
wat zijn ze snel voorbij
Die uren en minuten
ze waren niet van mij