Reiken naar de horizon
Een zó ver weg gebied
Als ik haar eens raken kon
Meer wensen heb ik niet
Oneindig ver van mij vandaan
Straalt zij met haar gezicht
Schenkt een ieder hier op aard
Verwarming door haar licht
Oh zon jou vatten kan ik niet
Ik grijp er steeds weer naast
Ben ik toch die dromer weer
Zoals jij zei, nog laatst?
U kunt op “Reiken naar de horizon” stemmen klik daarvoor hier
Wanneer de zon naar binnen gluurt
zie ik haar helder licht
Speciaal alleen naar mij gestuurd
ze warmt mijn heel gezicht
Geniet er met volle teugen van
Laat mijn hart verwarmen
Gelukkig blijf ik zitten dan
En laat me vast omarmen
Zon jij warme levensbron
je houdt me op de been
Als ik je toch eens vangen kon
voor altijd om me heen
U kunt op “Zonnig” stemmen klik daarvoor hier
Als een huis vertellen kon
wat er zoal gebeurde
Dan hingen al haar voegen los
het barste en het scheurde
Wanneer een huis herstellen kon
het leed er zich ontpopte
Dan hing het vast de vlaggen uit
en zorgde dat het stopte
Maar als een huis ook zingen kon
de vreugde met ons deelde
Dan dansten er de pannen rond
Zo alle wonden heelden
De lente wekt ons Limburgs land
met nieuw ontluikend leven
De heuvels en het hellingbos
door zacht groen omgeven
Voel de krachten der natuur
als beuk en eik fors groeien
Plots aan de oever van de beek
de eerste dotterbloempjes bloeien
Wandel langs plateau en poel
door dorpen, zie kastelen
die vaak in glorie weer herstelt
een ver verleden delen
Kom uit je slaap, ontwaak, ervaar
veel warmte van haar mensen
Die ieder welk hun land bezoekt
van harte welkom wensen
Gepubliceerd in het Limburgs Dagblad/Dagblad de Limburger de dato 6 mei 2015
Er is een piep klein kamertje
boven in mijn hoofd
Waar alle nare dingen
met inkt worden verdoofd
De deur staat voor je open
ik laat het aan je zien
je zult dan vast begrijpen
Wie of ik ben misschien
Tot snel,
Margot
Gedicht voorgedragen tijdens her-onthulling van kunstwerk 23 juni 2013
